Martine Norbart: “Ik dacht, ik laat het maar op me afkomen en ik kijk wel wat ik er van bak”
Na een paar jaar werken kwam ik er achter dat ik wat wilde gaan leren. Ik interesseer me al mijn hele leven voor alles wat te maken heeft met voeding. Ik heb toen een cursus gevonden bij de LOI, gewichtsconsulent.
Deze heb ik naast mijn werk gehaald. Ik mocht met het diploma van de LOI mensen begeleiden met afvallen. Dit was super leuk om te doen, mensen een plezier doen met een ‘gezond gewicht’. Ik kwam er al gauw achter dat ik toch nog te weinig wist van dit vak. Ik kon alleen mensen helpen die gezond waren.
Dus geen kinderen en mensen die bijvoorbeeld diabetes hebben. Ik ben achter de computer gaan zitten om eens op Internet te gaan zoeken naar cursussen op het gebied van voeding. Ik wilde dit graag naast mijn werk doen. Maar ik kwam al gauw tot de conclusie dat deze droom niet door ging. Er waren geen cursussen die ik kon gaan volgen. Er bestond alleen een HBO opleiding ‘Voeding’, en die was voltijds. Ik heb het toen naast mij neergelegd en ben gewoon verder gegaan met me werk.
Een tijdje later wilde een collega van mij ook weer gaan leren. Zij had gehoord dat er bij Het Anker iemand zat die je kan help bij het vinden van een geschikte studie, Henny Karman. Hij had haar met succes geholpen. Dus ik dacht bij mezelf, misschien kan Henny wel wat voor me vinden. Ik heb toen de stap genomen om een afspraak te maken. Ik vertelde waar ik in geïnteresseerd was en dat ik een opleiding wilde naast mijn werk. Hij vertelde me dat hij zijn best voor me zou doen. Later die week nam hij weer contact met mij op. Hij had hetzelfde gevonden als ik. Er bestond dus gewoon geen deeltijd opleiding!
Ik zou dus moeten stoppen met werken. Dat vond ik een grote stap. Zomaar stoppen met werken en geen geld meer verdienen! En dat als je 20 bent? Dat kan toch niet! En al helemaal niet in deze samenleving. Toch heb ik, na lang wikken en wegen, besloten het erop te wagen. Natuurlijk, het is een hele grote stap om na 5 jaar je baan op te zeggen. En vier jaar studeren is lang. En wat als ik spijt krijg? Dan heb ik geen werk meer!
Ik heb toen informatie over de opleiding aangevraagd bij de Hogeschool van Amsterdam. Na het lezen van de folders stuitte ik op het volgende probleem: ik had geen Havo-diploma. En als je een HBO-opleiding wilt volgen moet je een Havo-diploma hebben…
Ik had mijn Mavo diploma en ben toen, zoals dat hier gaat, gaan werken. Ik wilde lekker geld gaan verdienen. Want ik had dus echt geen zin om nog op school te zitten en bovendien wist ik op mijn 16de nog niet wat ik wilde!
Ik viel onder de 21-plus regeling. Deze regeling houdt in dat je een toelatingsexamen moet doen om tot de opleiding te worden toegelaten. Maar, ik was nog geen 21 en moest dus nog een jaar wachten. Henny is voor mij gaan bellen naar de HvA om te vragen wat het allemaal inhield. Er werd verteld dat ik examen moest gaan doen in drie vakken: Nederlands, Engels en Biologie. Maar hoe kon ik daar nou voor gaan leren zonder boeken? Henny heeft toen voor me geregeld bij mijn oude school, het Don Bosco College. Ik kreeg drie dikke boeken over Biologie. Dit is natuurlijk heel veel om even in je hoofd te krijgen. En het was ook al een tijdje geleden dat ik dit vak had. Om zomaar dom weg te gaan lezen heeft ook geen zin. Veel dingen snapte ik niet en dus bleef de stof ook niet hangen. Henny stelde voor om iemand voor mij te gaan zoeken die me kon helpen met het leren van Biologie. Het werd Sabastiaan Mol. Hij heeft me ontzettend goed geholpen. Hij heeft de dingen heel erg goed uitgelegd en dus ging het snel een stuk beter. Ik ben in januari begonnen met leren en had tot mei de tijd. Ik moest dus in drie maanden tijd 2 jaar Havo doen. Ik zal je vertellen dat daar veel tijd in gaat zitten. Elke dag tot 6 uur werken en dan nog eens in de boeken duiken…
Eindelijk was het moment daar. Het examen! En, om het nog even moeilijker te maken, het was een mondeling examen! Het verliep niet echt soepel maar ik heb het gehaald. Dat was de eerste stap. Op naar de volgende examens die een maand later volgden.
Voor de vakken Nederlands en Engels kon ik niet echt veel leren. Deze examens bestonden uit teksten. Ik dacht, ik laat het maar op me af komen en ik kijk wel wat ik er van bak. Het viel absoluut niet mee. Ik had in mijn hele leven nog nooit zo’n moeilijk examen gehad. Vroeger was ik altijd goed in het maken van teksten in het Engels, maar dit leek wel Arabisch! En dan niet te spreken over die Nederlandse tekst. Ik dacht even dat ik een andere nationaliteit had, maar in mijn paspoort stond het bewijs: ik ben toch echt Nederlandse! Ik had de moed opgegeven. Tegen mijn ouders zei ik: dit wordt niks, ik ben hier te dom voor…
In juli kwam er een brief van de HvA. Ik was op dat moment niet thuis. Ik werd gebeld door mijn moeder. Ze vroeg of ze de brief mocht openen en ik gaf haar toestemming. Ik zei dat ik toch al wist dat ik het niet had gehaald. Geslaagd! Met de hakken over de sloot. Ik dacht: dit kan niet, ze zijn in de war! Maar het was echt waar. Ik ging weer naar school!! In september begon de opleiding van de HvA.
Op school
De eerste dag op een nieuwe plek is altijd eng. Allemaal nieuwe mensen en nieuwe dingen. In een grote collegezaal werd er verteld wat de bedoeling was van het project. Het ging me het ene oor in en de ander weer uit. Ik had in mijn hele leven nog nooit van het fenomeen ‘project’ gehoord, laat staan er aan één gewerkt. Ik snapte er echt de ballen van. Ik wist niet wat ik moest doen. En iedereen in mijn klas zei maar ja, nee en amen. Ik dacht echt dat ik dom was omdat ik het allemaal niet snapte. Er werd ook helemaal niet verteld hoe ik dingen moest aanpakken en wat je allemaal moet leren voor bepaalde vakken. Dit was ik natuurlijk helemaal niet gewend. Op de Don Bosco werd alles lekker voorgekauwd. Alles wat je moest leren werd je verteld. Nou hier dus niet. Ik wist niet wat me overkwam.
Ik kwam overspannen thuis. Ik zei meteen al: ik zie dit dus niet zitten! Iedereen snapt het, maar ik niet! Dus ik kan het niet! Als iets niet meteen lukt zie ik het niet meer zitten. Maargoed, wat nu? Ik ben natuurlijk meteen achter de computer gaan zitten en, tegen beter weten in, naar wat anders gaan zoeken. Na lang zoeken had ik natuurlijk niets gevonden. Dus ik besloot evengoed maar door te gaan. Ik zei tegen mijn ouders: ik maak dit blok af en als ik mijn tentamens niet haal dan stop ik ermee. Een blok duurt 10 weken en sluit af met een tentamenweek.
Ik heb er echt veel tijd ingestoken, te veel. Ik wilde alles lezen want ik dacht dat ik anders dingen niet wist. En dan lees je dus echt veel te veel. Ik moest opnieuw leren te leren. Je hoeft niet alles te lezen, je moet selecteren. Maar wist ik veel. Ik zat dus tot in de late uurtjes te ploeteren en ging de deur niet meer uit voordat ik alles gelezen had. Mijn tentamens stonden voor de deur. Ik had mijn best ervoor gedaan en meer kon ik er niet doen. Ik heb mijn tentamens gemaakt en gewacht op de cijfers. En wonder boven wonder had ik alles gehaald. Ik was zo ongelofelijk trots op me zelf. Ik kon het dus wel!! Dit was dus dé motivatie om door te gaan.
Na tien weken had ik weer tentamens en weer haalde ik alles. Dit keer met nog betere cijfers dan de eerst keer. Ik was zo trots als een pauw.
Ik ben zo blij dat ik heb doorgezet en niet heb opgegeven na de eerste verschrikkelijke weken. Ik heb doorgezet met een geweldig resultaat. Nog één maand te gaan en ik ben alweer klaar met mijn eerst jaar. En als mijn tentamens zo goed blijven gaan haal ik mijn propedeuse in ene.
Ik heb totnogtoe geen spijt gehad van mijn keuze. Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb. Want weet je, wat is nou 4 jaar op een heel mensenleven. Nog een paar jaar en ik ben klaar. Ik raad het echt iedereen aan om een studie te gaan volgen, werken kan altijd nog!!